Lief dagboek...

Neeeee, ik ga geen stukken uit mijn dagboek op het internet publiceren. Maar ik wilde toch even een blog scrhijven over wat persoonlijkere dingen in plaats van altijd over nieuwsberichten enzo te schrijven. Hoe gaat het nou met míj? Daar gaan we het vandaag over hebben. ;-)

Journalistiek
Ik studeer inmiddels al bijna 2 maanden aan de TEA, mijn nieuwe school voor journalistiek. En ik ben er erg tevreden over. Het is een kleine school (zo'n 40 studenten in het eerste jaar) dus iedereen kent elkaar. Iets wat ík erg fijn vind, aangezien ik nogal wat hulp nodig heb qua taalachterstand.

Mijn klasgenoten zijn allemaal heel erg lief en behulpzaam en zijn altijd bereid om bepaalde begrippen aan mij uit te leggen. Het zijn nog geen hechte vriendschappen, maar ik heb er een goed gevoel over.

Heel veel leraren betrekken mij ook veel in de lessen. De lerares economie vraagt mij altijd over 'hoe we bepaalde dingen doen in Nederland' om zo beetje bij beetje erachter te komen waarom het in Nederland zo goed gaat, en in Argentinië 'zo slecht'. Mijn conclusie: in Nederland zijn we niet zo corrupt als de Argentijnen.

Mijn eerste ingeleverde werkstuk bestond uit vier vragen over een tekst, die we samen met drie andere klasgenoten moesten beantwoorden. Ieder had zijn eigen vraag. Afgelopen week kregen we het werkstuk terug en mijn beantwoorde vraag was helemaal goed! Goede informatie én zonder spelfouten! Ik was daar in ieder geval erg trots op.

Dat soort dingen geven mij weer hoop en laten mij geloven dat ik 'heus wel' journalistiek in het spaans kan studeren. Soms is het namelijk erg lastig. Dan begrijp ik niks van de wat de leraar zegt of van wat de opdracht is. Maar als ik dan zo'n werkstuk terug krijg denk ik: "Zie je wel Wil, je kan het heus wel".

Werk, werk, werk
Ik werk nog altijd 20 uur per week in 'Cloud', de kledingwinkel van Sancho's moeder. En ja, nog altijd werk ik er illegaal. Zwart. Ik heb mijn visum namelijk nog niet rond (aankomende week heb ik als het goed is eindelijk alle papieren klaar), dus eigenlijk ben ik nog steeds een toeriste in Argentinië. Met als gevolg dat er een kans is dat het "Ministerio del Trabajo" daar achter komt en Sancho's moeder een flinke boete geeft... Dus nu moeten we maar flink gaan bidden en hopen dat ze niet net déze week achter mijn illegale activiteiten komen!

Verder ben ik flink aan het werken voor WEP (World Education Program), de uitwisselingsorganisatie waarmee ik in 2006 mijn High School Year heb gevolgd. Ik moet dan soms naar middelbare scholen toe om daar praatjes te houden over het hele uitwisselingsgebeuren en op die manier studenten te zoeken die wel gastfamilie willen zijn. En als ik niet op scholen aan het praten ben, ben ik aan het werk op het kantoor van wep. Meestal moet ik dan data in de computer zetten (informatie van de studenten die aankomende juli naar Argentinië komen, dat soort dingetjes).

Maar laatst belde ze me ook op om te vragen of ik een dag lang op 4 uitwisselingsstudenten kon passen. Zij wonen in andere steden in Argentinië maar moesten voor visumzaken in Rosario zijn. En ik moest ze dus vermaken totdat ze de bus terug pakten. Erg leuk!

Spijt/heimwee
Ik zit hier nu alweer een aantal maanden. En alles is inmiddels zo vanzelfsprekend! Maar dat houdt natuurlijk niet in dat ik ben vergeten hoe moeilijk het was om de keuze te maken om naar Argentinië te verhuizen. Ik baal er nog elke dag van dat ik niet even naar Nederland kan gaan om mijn familie en vrienden te omhelzen. Maar spijt heb ik niet van mijn keuze. Met Sancho gaat alles nog altijd goed en ik ben (op sommige heimwee-momenten na) erg gelukkig. Ik heb regelmatig het gevoel van: Wauw Wil, wat heb je een cool leven!

Voor degenen die mij ook missen en na al mijn verhalen zin hebben om Argentinië te leren kennen: voor 910 Euros kan je al in je zomervakantie 'even op en neer'.
Ik zeg: doen!