Het accepteren van armoede

Inmiddels loop ik alweer een week lang door de straten van Rosario. Ik heb geen last van jetlag-verschijnselen en met mijn spaans gaat het verrassend goed! Mijn vrienden hier zijn nog steeds hetzelfde en met Sancho is het ook als vanouds.

Na drie jaar heb ik een behoorlijke basis opgebouwd in Argentinie, maar toch komt die ´culture-shock´ altijd weer terug. Ik wen maar niet aan de armoede hier. Mensen die dagelijks langs vuilnisbakken struinen op zoek naar oud karton om te verkopen, het altijd bang zijn om overvallen te worden, de koppen in de kranten over moorden.

Casino Rosario
In het zuiden van Rosario wordt momenteel een casino gebouwd. Het wordt het grootste casino van heel Zuid-Amerika, zegt de directeur. Maar om een degelijke parkeerplaats te hebben, moet een hele woonwijk verplaatst worden. Let wel, een woonwijk vol huizen met golfplaten daken. De armste bevolking van de stad woont er.

In een andere wijk worden momenteel huizen voor deze mensen gebouwd. Simpele huisjes, die de regering voor hen betaalt. In La Capital vertelt een van de bouwvakkers dat het eigenlijk zinloos is om die huizen voor deze mensen te bouwen. "Binnen een maand hebben ze de ramen er toch alweer uitgehaald en verkocht." Mensen die eerder al gratis huizen van de regering kregen, sloopten massaal de deuren uit hun posten. Het hout konden ze namelijk goed gebruiken om er vuur mee aan te maken.

30 procent heeft honger
Zo radeloos zijn sommige Argentijnen dus. Er zijn cijfers die zeggen dat 30% van de bevolking in deze toestand leeft. Constant honger, geen werk, laat staan dat ze de basisschool hebben afgemaakt. Het is alleen lastig om die cijfers bij te houden omdat velen niet eens in het bevolkingsregister staan. Voor de regering bestaan ze dus eigenlijk niet!

Een lastige situatie waar de Argentijnse leiders zich dagelijks hun hersens over kraken. Want wat doe je met die mensen?

Ik had het hier over met wat vrienden. Waarom regelt de regering dan geen werk voor deze groep? Daarop werd het volgende geantwoord: "Er wórdt werk voor deze mensen geregeld. Je hoort alleen verhalen dat ze van het verdiende geld in een taxi terug naar huis gaan. Of dat ze na een tijdje gewoon niet meer komen opdagen."

Zo is de situatie hier dus. En de Argentijnen laten het maar zo. Ze zeggen dat ze er toch niets tegen kunnen doen. Ik vind het maar moeilijk om de armoede te accepteren. Maar dat gaat waarschijnlijk met de tijd makkelijker.