Waar ik me blauw aan betaal

Niet aan belastingen, niet aan schoenen, niet aan taxi-ritten, maar aan deze kaartjes:


¨Hoy siento una sola cosa... Te amo, y mañana también¨
¨Vandaag voel ik maar een ding: dat ik van je hou, en morgen ook¨

Als je door het centrum van Rosario loopt, kom je vaak 6-jarige meisjes op blote voeten tegen die je deze kaartjes proberen te verkopen. ´Vroeger´ kon ik het altijd goed negeren, denkende aan de vaders van de meisjes die vast en zeker al het verdiende geld opzuipen in de kroeg. Maar nu ik hier woon, kan ik er gewoon niet meer omheen.

Ik voel de laatste tijd een drang om al mijn geld uit te geven aan de kaartjes die deze kleine meisjes verkopen. Of aan de meneren die bussen instappen, daar hun verhaal doen aan de passagiers (meestal hebben ze Aids en kunnen ze daardoor geen werk vinden) en tegelijkertijd deze kaartjes proberen te verkopen.

Ik geef dan 25 cent, niet veel meer dan dat. Daarmee haal ik ze niet uit de ellende, maar hebben ze hopelijk een warme maaltijd voor die avond. En, let´s face it... de kaartjes zijn heel schattig!